Termin mahajana to z języka sanskrytu Wielki Wóz, czyli jeden z prądów w buddyzmie, który pojawił się w pierwszym wieku przed naszą erą. Jego charakterystyczną cechą okazuje się tradycja mahanasgkiha, w oparciu o którą mowa o przekazach Buddy Siakjamuniego, które przypadały na nauki wygłaszane przez niego mniej więcej około trzysta dwudziestego roku przed naszą erą. W pierwszym stuleciu mniej więcej pojawiła się mahajana, jaka była mocno rozpowszechniona zwłaszcza na obszarach Dalekiego Wschodu. Ponadto, wraz z biegiem lat pojawiła się mahajana na obszarze Indii, z czego zaś wykształciła się wadżrajana. Tak było do piątego stulecia naszej ery, bowiem wtedy ona dotarła na obszar Dalekiego Wschodu, a w konsekwencji tego spopularyzowano tantrę Jogi Najwyższej. Przeniesiono ją z czasem z Tybetu do Mongolii. Na chwilę obecną wydaje się, że mahajana to coś mało znanego, a jednak- jest wręcz odwrotnie. Generalnie mahajana rozwijana jest w państwach z Dalekiego Wschodu oraz na terenach zachodnich.
Co stanowi jej podstawę? Wyróżnia ją to, iż spośród nauk hinajany czy też theravady jest ona oparta na przekształceniach w ideale soteriologicznym, czyli z sanskrytu chodzi o tak zw. Suniarę, czyli nauki Budyy poświęcone zagadnieniom związanym z naturą. W mahajana istotnym elementem jest także termin trzech ciał Buddy. Nie zapominajmy również o arhat, czyli o tym, że nirwana jest wywierana przez cierpienia, a z czasem przez szereg wyrzeczeń Samsary. Najważniejsze w tym systemie wierzeń jest sześć transcendentalnych cnót, jakie mają wyzwalać aktywność jednostki.