Jako mariawityzm określa się specyficzne wyznania chrześcijańskie, które połączono poprzez tenże termin w jedną charakterystyczna grupę rozlicznych wyznań. Jest to co ciekawe określenie zrodzone w naszym, polskim języku, a cały system wierzeń do jakich mariawityzm się odnosi nawiązuje do naszego okresu między dziewiętnastym a dwudziestym stuleciem.
Mariawityzm pojawił się w momencie, kiedy doszło do objawienia polskiej zakonnicy, to jest Feliksie Kozłowskiej, która to doznała na własnej skórze Miłosierdzia Bożego. Polska miała objawienia w roku 1893 a później podjęła się realizacji działań misyjnych po to, aby doprowadzić do istotnego narodzenia się na nowo prawdziwego duchowieństwa w polskim kościele. Tym samym warto dodać, że to jej przypisuje się początki działalności religijnej określanej mianem mariawityzmu. I tak najpierw te wspólne wyznania chrześcijańskie dominowały w obrębie kościoła rzymskokatolickiego. Udało się przejąć do owej wspólnoty te standardowe rzymskokatolickie zwyczaje i praktyki, z kolei w 1906 roku miała miejsce ekskomunika jaka przez Piusa X – ówczesnego papieża – nałożona została na Feliksę Kozłowską oraz księdza Jana Kowalskiego. Mariawityzmem określa się jako wyznanie, ale generalnie istnieje szerokie grono krytykujących ten system wierzeń chrześcijańskich, którzy uznają go za oryginalny, specyficzny, dość wątpliwy jeżeli chodzi o katolicyzm w ogóle. Spore grono osób badających mariawityzm jest także zdania, że to właśnie pod względem organizacyjnym system wywodzi się z tak zwanego ruchu honorackiego. Dzisiaj nie jest to wyznanie „wymarłe”, ale obowiązujące wobec dwudziestu pięciu tysięcy wiernych, którzy są chrześcijanami polskiego pochodzenia. Dodatkowo, wyszczególnia się liczne grupy mariawickie na terenach Ameryki Północnej i Południowej oraz w krajach Europy Zachodniej.
Mariawityzm – teoria i praktyka
