Buddyzm tybetański śmiało da się określić mianem jednej z kategorii buddystycznych. To inaczej także termin religioznawczy lamaizm, który często stanowi pojęcie synonimiczne, ale dość pejoratywne w swym charakterze. Warto wspomnieć o tym, że buddyzm opiera się na podstawowej swej odmianie właśnie tybetańskiej, a to za sprawą faktu, że jest to religia Tybetu – główna i nadrzędna na tym obszarze.
Poza Tybetem tybetański buddyzm jak najbardziej opanował tkże obszary sąsiadujące, czyli Nepal, Bhutan, Ladakhu oraz Sikkim. Jest to w tych miejscach wręcz religia państwowa, która oficjalnie zatwierdzona została przez króla Trisong Decena, a ten zaś w latach 755 – 797 panował w Tybecie. Ponadto buddyzm tybetański uchodzi za narodowy system wierzeń także na obszarze Mongolii, będąc też podstawowym wyznaniem w republikach autonomicznych Federacji Rosyjskiej – Tuwy, Kałmucji, Buriacji.
To, co trzeba niewątpliwie podkreślić, to fakt, iż buddyzm tybetański jest systemem wyrośniętym w najważniejszym momencie rozwoju buddyzmu w ogóle. Dominował on w terenach Indii, Chin, Pakistanu, Bangladeszu, Afganistanu oraz Nepalu. Poza tym, nie zapominajmy również i o tym, że to właśnie dzięki jego rozwojowi jako religii łączącej rozmaite fragmenty kontynentu, udało się zupełnie zakończyć ataki muzułmańskie. Pod względem funkcjonowania buddyzmu tybetańskiego, jako religii, należy niewątpliwie zaakcentować fakt, iż ma on trzy najważniejsze nurty – hinajana, mahakana oraz wadżrajana. Nieprzypadkowo zatem te trzy nurty określa się mianem trzech pojazdów, a cały buddyzm tybetański niekiedy określany jest jako buddyzm trzech pojazdów.
Buddyzm tybetański
