W buddyzmie charakterystyczne jest to, iż z jednej strony stanowi on system wierzeń religijnych, a z drugiej to system filozoficzny. Okazuje się on dość ciężki do sklasyfikowania, czy bardziej to poglądy na miarę filozofii, czy jednak dążenie do połączenia się z bóstwem. Tak czy inaczej w podejściu do religii okazuje się, że jest to przekonanie o rządzeniu światem przez boga oraz wiara w nadprzyrodzone istoty i ich istnienie, to jest dewy.
Ponadto trzeba mieć na względzie również fakt, iż buddyści uważają, iż istota człowiecza po świecie odradza się, wyznając wiarę w reinkarnację, czyli życie po śmierci. To natomiast jak najbardziej kojarzone jest z pojęciem religii i systemem wiary w ogóle. W konsekwencji tego trzeba stwierdzić, że buddyzm jest zaliczany do religii nieteistycznych.
Ogólnie rzecz biorąc, religioznawca Ninian Smart prezentuje religię w postaci specyficznego zjawiska, jakie powinno być traktowane w siedmiu aspektach – etyczno-prawnym, obrzędowo-rytualnym, doświadczeniowo-emocjonalnym, społeczno-instytucjonalnym, materialnym, a także doktrynalno-filozoficznym. W buddyzmie dostrzega się zwłaszcza obrzędowo-rytualny wymiar, na mocy którego wyszczególnia się rozliczne specyficzne rytuały na przykład golenie głowy świeżo upieczonym zakonnikom, ofiary w postaci pokłonów, kwiatów, palenie kadzideł, systematycznie odprawiane recytacje Zbioru Reguł Zakonnych. W wymiarze doświadczeniowo-emocjonalnym zaś, trzeba wspomnieć o tym, iż buddyzm chyba najbardziej z wszystkich systemów religijnych samodoskonali się, mając na celu przede wszystkim uzyskanie oświecenia. Celem nadrzędnym jest uzyskanie takiego rozwoju, aby być w stanie zen, a do tego jedną z dostępnych dróg jest medytacja.